Dit meisje lijdt aan een zeldzame allergie voor water: elke keer dat ze zich wast, moet ze medicijnen gebruiken
We weten allemaal dat het lichaam van een volwassene voor ongeveer 60% uit water bestaat. In het licht van deze eigenschap is het bijna overbodig om stil te staan bij hoe onmisbaar dit element is voor ons voortbestaan. Wij mensen zijn van nature onlosmakelijk verbonden met water.
Het is in dit opzicht geen toeval dat wanneer we ervoor kiezen om te zwemmen in het zwembad, in de zee of in een meer, het in sommige opzichten is alsof we reageren op een oergevoel, een behoefte om in contact te komen met water. Maar wat zou er gebeuren als ons lichaam water zou zien als een giftige stof?
Het antwoord op deze vraag is praktisch het dagelijkse leven van Rachael Fetter. Deze 23-jarige woont in Amerika, in de staat Idaho, en is een van de 50 mensen ter wereld met aquagene urticaria. Het is daarom een zeer zeldzame ziekte die bij contact met water ernstige allergische reacties veroorzaakt. Bij haar werd in 2019 officieel de diagnose gesteld van de ziekte. Daarvoor dacht men dat haar klachten werden veroorzaakt door intolerantie voor bepaalde soorten zepen.
Hoewel ze deze constant veranderde, verbeterde de situatie helemaal niet. Zoals je kunt raden, maakt deze toestand het leven van de jonge vrouw behoorlijk moeilijk. Elke keer dat ze zich wast, moet ze pijnstillers slikken. Ze kan tot 5 minuten douchen, en bijna uitsluitend met koud water.
Haar huid vult zich met bobbeltjes en ze voelt een intens branderig gevoel dat geleidelijk afneemt, maar dat ook dagen kan aanhouden. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt ze zelfs als ze drinkt, gedwongen om dit met mate te doen. Ze kan slechts kleine hoeveelheden drinken, anders riskeert ze maagklachten. Ze kan het zich niet veroorloven verrast te worden door een regenbui, en zelfs haar eigen zweet kan haar irriteren. Hoewel haar ziekte zo uniek en in veel opzichten vermoeiend is, heeft Rachael er met veel geduld en moed mee leren leven.
De dag dat ze de diagnose kreeg, na verschillende huidtesten, was het voor haar eerder een opluchting dan een veroordeling. Ze wist eindelijk waar ze mee te maken had en was zich ervan bewust dat ze niet de enige was die elke dag met deze aandoening moest leven.
In afwachting, en vooral in de hoop dat er een remedie zal worden gevonden, heeft Racheal besloten haar verhaal aan de wereld te vertellen, zodat iedereen deze unieke toestand kan begrijpen. Evenzo hoopt ze dat haar woorden diegenen zullen bereiken die hetzelfde probleem delen. Mensen die, zoals zij in het verleden, misschien geen idee hebben wat er aan de hand is, maar die nu weten dat ze niet alleen zijn.
Laat een opmerking achter!