Een echtpaar zet een tweeling met het syndroom van Down op de wereld: hun ervaring leert dat liefde alle moeilijkheden overwint
Wanneer een "sorry" uit de mond van een arts komt, is er niets goeds te verwachten. Als het na een geboorte komt, kan de betekenis van die woorden enorm zijn.
Dit is wat Jodi en Matt hebben meegemaakt toen de arts die hen assisteerde bij de geboorte van hun tweelingmeisjes, hen naar een afgelegen kamer in het ziekenhuis bracht. Zo begon hun verhaal dat een beslist andere incipit verdiende dan een "Het spijt me"...
De reden dat de arts zei: "Het spijt me", was dat de premature tweeling het syndroom van Down hadden.
Jodi en Matt bleven als versteend, denkend dat de situatie veel ernstiger was en dat dit nog niet alles was, gezien de woorden die de dokter gebruikte. Ze hadden al een kind en keken ernaar uit om het gezin uit te breiden; ze hadden niet verwacht dat ze een zeer zeldzame situatie zouden meemaken, zoals een tweeling die allebei het syndroom van Down zou hebben.
Jodi en Matt hadden geen enkele ervaring op dit gebied: ze konden alleen vertrouwen op de woorden van de dokter, die echter helemaal niet geruststellend of troostend waren. Ze kwamen er bovendien achter dat één van de tweeling in één oor doof was, terwijl de andere een hartruisje had.
Van een opwindende vreugde merkten ze plotseling dat ze te maken hadden met de harde werkelijkheid, die in ieder geval voorbestemd was om veel minder hard te zijn dan de arts had meegedeeld.
Jodi en Matt zetten zich schrap en beloofden elkaar dat ze de kinderen zouden opvoeden zoals elk ander kind, en samen alle moeilijkheden zouden overwinnen. Zonder nog naar iemand te luisteren, gooiden ze zichzelf in het diepe om twee meisjes met Down groot te brengen.
Het was dankzij hun moed dat ze een leven ontdekten dat erg op de normaliteit leek, dat bestond uit glimlachen, grappen en momenten van puur geluk: Abigail en Isobel, de tweeling, begonnen te lopen, te praten en naar school te gaan zoals alle kinderen. De familie was gelukkig en zorgeloos, helemaal niet bezorgd door de beperking van de kleintjes.
De toekomst van Jodi en Matt was compleet anders dan de arts hen had voorgesteld: vandaag, na 6 jaar, begrijpen ze dat wat hen op dat moment het meeste pijn deed; niet het nieuws zelf was, maar de manier waarop de dokter het hen had meegedeeld, alsof het de grootste tegenslag was die twee ouders kon overkomen.
Hun schuld was destijds dat ze niet voldoende geïnformeerd waren en dat ze zich door die arts hadden laten beïnvloeden, maar hun grote verdienste was de moed om het pad te volgen dat ze voelden dat de juiste was.
"Ik weet niet waarom de dokter die woorden gebruikte, we zouden Abigail en Isobel voor niets in de wereld hebben veranderd, ze maken ons aan het lachen en we hebben plezier", zegt hun moeder nu.
Zes jaar later toonden deze twee mooie meisjes hoe verkeerd het idee van de dokter was en van al diegenen die mensen met Down-syndroom nog steeds als een fout beschouwen.
