Moeder is wanhopig omdat ze voor haar kinderen moet zorgen: “ik kan ze niet uitstaan”
Kinderen zijn het mooiste dat kan gebeuren in het leven van mensen die besluiten ze te willen krijgen. De geneugten die ze geven, de glimlachen, de momenten die samen worden doorgebracht zijn uniek en onvergetelijk, maar niet alles is altijd rooskleurig. Er zijn situaties die zelfs de meest geduldige vader of moeder op de proef stellen waardoor ze het risico lopen dat ze zich moe en "wanhopig" voelen.
Het is de situatie waarin de jonge moeder die in het middelpunt van dit verhaal staat zich bevond, die al haar angst bekende toen ze tijdens de schoolvakanties thuis bij haar kinderen was.
via El Pais
Helena Fernandez heeft een video op haar sociale kanalen geplaatst waarin ze al haar frustratie uit. Al na één dag thuis vanwege de schoolvakanties hadden haar kinderen haar uitgeput en ze zag geen andere manier dan erover te praten met haar volgers. De situatie waarin ze werd gekatapulteerd, destabiliseerde haar kalmte en bracht haar volledig in paniek.
“De eerste dag zonder school, en ik ben al kapot" - dit zijn de woorden die de negativiteit introduceren van het moment waarop de vrouw zichzelf gekatapulteerd zag worden. "We hebben 72 dagen voor de boeg, 24 uur per dag samen, 7 dagen per week met z'n vieren want mijn man werkt tot de laatste dag van juli - vertelde ze - Dit is nog maar het begin en ik ben al wanhopig - vervolgde ze - Kinderen thuis hebben is een marteling."
Een in alle oprechtheid afgelegde bekentenis, die door sommigen werd begrepen, door anderen niet. De kritiek op haar is talrijk geweest en er zijn mensen geweest die haar hebben aangeduid als een slechte moeder, zonder volledig rekening te houden met haar motivaties. Daarom zei Helena dat mensen die deze problemen niet hebben ofwel geen ouders zijn, ofwel niet geven om het welzijn van hun kinderen, maar ze om 8 uur 's ochtends voor een tablet of mobiele telefoon zetten en hen zo de hele dag laten zitten.
Veel andere ouders herkenden zichzelf echter in het korte verslag en toonden solidariteit met haar. "Het feit dat je de waarheid vertelt, betekent niet dat je niet van je kinderen houdt - merkte iemand op - je blaast stoom af en dat doe je goed"; "Probeer te kalmeren, haal diep adem en laat ze je helpen met de dingen die je elke dag doet."
Het grootste probleem voor deze vrouw was in feite de behoefte om tijd te vinden voor huishoudelijk werk of een ander soort dagelijks karwei. Dat ze fulltime voor de kinderen moest zorgen, hielp zeker niet, maar het bracht haar in verwarring. Dit betekent niet dat een moeder of vader niet om zijn of haar kinderen geeft, maar alleen dat er gewoontes en patronen zijn die normaal gesproken worden gerespecteerd en die, indien verbroken, kunnen leiden tot destabilisatie en angst om niet langer alles onder controle te kunnen houden.
Is het jou overkomen dat je kinderen heel lang thuis zijn geweest en je haar uitbarsting kunt begrijpen, of vind je dat ze overdreef door de situatie als een echte tragedie te beschouwen?
