Een alleenstaande vader adopteert een 11-jarige jongen, en toont aan dat een gezin niet wordt beoordeeld op huiskleur
In de Verenigde Staten is het niet erg gemakkelijk om adoptieouder te worden en in het algemeen is het nog minder eenvoudig voor kinderen die een normaal gezinsleven ambiëren om te worden geadopteerd wanneer ze een bepaalde leeftijdsgrens overschrijden. Wie zou er een 11-jarige jongen willen adopteren? Peter Mutabazi twijfelde niet na het verhaal van Anthony te hebben gehoord. De jongen was op 2-jarige leeftijd in de steek gelaten door zijn biologische moeder; vervolgens werd hij geadopteerd door een familie die hem na ongeveer 10 jaar in een ziekenhuis achterliet. Peter, die veel in zijn leven heeft meegemaakt, was geschokt door dit pijnlijke verhaal en deed zijn uiterste best om Anthony officieel te adopteren. Nu zijn de twee vader en zoon, en zoals de T-shirts die ze vaak dragen beweren: "Familie is geen kwestie van kleur!" - precies, omdat je niet op elkaar hoeft te lijken om als een gezin te worden beschouwd.
via Instagram / fosterdadflipper
Peter is nu volwassen, maar zijn jeugd is niet zo zorgeloos geweest als zijn heden. Hij werd geboren in een klein dorp op de grens tussen Rwanda en Oeganda, in een zeer arm gezin dat zich geen voedsel of drinkwater kon veroorloven. Op 4-jarige leeftijd begon hij zijn moeder te helpen de aardappelen, bonen en erwten te oogsten die ze zelf hadden verbouwd. Alsof dat niet genoeg was, mishandelde Peter's vader verbaal en fysiek het hele gezin, sloeg zijn vrouw en weigerde voedsel aan zijn eigen kinderen te geven. Op een dag ging Peter sigaretten voor hem kopen, maar op de terugweg werd hij getroffen door een plotselinge onweersbui en werd het pakje vernietigd; Peter, die toen pas tien was, wist dat als hij zonder sigaretten naar huis zou komen, hij door zijn vader op brute wijze zou worden gestraft. Bij dat idee vond hij het beter om weg te lopen en nooit meer terug te keren naar zijn familie.
Gelukkig verliep het leven daarna beter en deed Peter alles om zich een betere toekomst te garanderen: hij woont nu in Oklahoma (VS) en omdat zijn huis twee lege slaapkamers heeft, besloot hij zichzelf aan te bieden als adoptievader voor al die kinderen die het nodig hebben. In Amerika moet je, om een adoptieouder te worden, slagen voor een test en een licentie behalen. In de laatste 3 jaar van zijn leven heeft Peter regelmatig voor minstens 12 kinderen gezorgd. Omdat hij single is, kan hij het zich veroorloven er 2 tegelijk te verwelkomen.
Op een avond wordt Peter gebeld door een medewerker van de sociale dienst die hem vertelt dat er een 11-jarige jongen is aangekomen om te worden verwelkomd. Peter is voorzichtig omdat hij net is gescheiden van de twee broers voor wie hij tot een paar dagen eerder als adoptievader had gezorgd, die nu echter herenigd zijn met hun biologische ouders, en hij weet niet of zijn hart zo veel pijn aan kan. Niet meteen, tenminste.
Uiteindelijk, na veel twijfelen, overtuigde Peter zichzelf om de jongen te verwelkomen, "maar alleen voor het weekend". Aanvankelijk wilde Peter eigenlijk niet eens weten hoe Anthony in het voogdijsysteem terecht was gekomen, maar toen hij zichzelf ervan overtuigde om naar zijn verhaal te luisteren, besefte hij dat hij de familie van die jongen zou zijn.
Anthony was twee keer in zijn leven in de steek gelaten en Peter wilde zeker niet nog een teleurstelling voor die jongen betekenen. Aanvankelijk vertelde hij hem dat hij hem Mr. Peter kon noemen, maar na ongeveer 20 minuten vroeg Anthony hem of hij “pappa” tegen hem mocht zeggen.
Anthony kon letterlijk nergens anders heen - en bovendien is het niet eenvoudig om een gezin te vinden dat een 11-jarige jongen wil adopteren. Peter wist dat hij de vader zou zijn die Anthony nog nooit had gehad.
De twee zijn nu officieel vader en zoon: twee zielen die in het verleden veel hebben geleden en die nu samen zijn om een toekomst op te bouwen vol zorgeloosheid en liefde.
Peter is niet gestopt met het behandelen van andere gevallen en wanneer ze hem overkomen, ontvangt hij andere kinderen in moeilijkheden voor korte periodes.
Wat een mooi gezin!
