Hond loopt elke dag 2 km om naar de begraafplaats te gaan: hij bezoekt het graf van zijn baasje
Iedereen heeft wel eens in het leven het verlies van een dierbare meegemaakt: het maakt immers deel uit van de levenscyclus, we worden geboren, we groeien op, we worden ouder, we worden ziek en dan overlijden we, een onoverbrugbare leegte en een onuitwisbare herinnering bij mensen achterlatend die samen met ons de levensweg hebben bewandeld, hand in hand. We denken echter vaak dat rouw, opgevat als het gemis van een overleden persoon, een gevoel is dat alleen mensen beleven, maar ook dieren, zoals honden bijvoorbeeld, ervaren het…
via Il Corriere
Het ontroerende verhaal dat we je vandaag willen vertellen, heeft als hoofdpersoon een vierbenige engel genaamd Fulmine, die zeven jaar lang de liefste viervoeter was van Leonardo Sechi, een oudere man die in een klein stadje op het Italiaanse Sardinië woonde; helaas stierf Leonardo na een ziekte, en liet zo een onoverbrugbare leegte achter in het hart van zijn menselijke familie, maar niet alleen.
Sara Sechi, de dochter van Leonardo, wist heel goed hoe haar vader gehecht was aan zijn hondje Fulmine, ze waren tenslotte al zeven jaar beste vrienden, vanaf het moment dat de familie het hem gaf: praktisch onafscheidelijk!
Ten tijde van Leonardo's overlijden was er ook in Fulmine iets dat voor altijd veranderde: hij begreep heel goed dat hij zijn geliefde baasje nooit meer zou zien, en dus besloot hij instinctief hem elke dag op te zoeken op de plaatselijke begraafplaats die bijna twee kilometer van zijn huis verwijderd was; telkens wanneer Fulmine daar kwam, ging hij voor het graf van zijn geliefde baasje liggen.
Zijn dochter Sara vereeuwigde de kleine Fulmine die over het graf van Leonardo Sechi waakte, die de ontroerende beelden op haar Facebook-profiel publiceerde, met het volgende bijschrift: "Vanmorgen hebben we de verrassing gevonden: Fulmine heeft zijn vriend gevonden!"
Sara weet zeker dat Fulmine hem bijna elke dag op de begraafplaats gaat bezoeken: "Eerst kon ik het niet geloven, het was helemaal niet mogelijk: het huis van Fulmine ligt twee kilometer van de begraafplaats, midden op het platteland, hoe zou hij het graf van mijn vader kunnen vinden? Het is waar, er zit een gat in het hek en Fulmine kon vaak naar buiten, maar hij bleef altijd in de buurt, hij ging hoogstens spelen met de hond van de buren. Enige tijd later vertelden ze me dat ze hem weer op het kerkhof hadden gezien. Ik denk dat hij mijn vader elke dag gedag komt zeggen."
Ze zeggen dat de hond de beste vriend is van de mens; en na het lezen van dit verhaal kunnen we het er alleen maar mee eens zijn.
