Ze adopteert 4 kinderen met een andere huidskleur dan de hare: "Het maakt niet uit wat ze me vertellen, ik ben hun moeder"
Tegen al die gezinnen die de kans en de zegen hebben gehad om een of meer kinderen in moeilijkheden te kunnen adopteren die op zoek zijn naar warmte en genegenheid, zeggen wij: dank je wel. Of je nu een alleenstaande moeder of vader bent of een stel dat geen kinderen kan krijgen op de natuurlijke manier, je hebt een droom gegeven aan deze kinderen die een moeilijke jeugd en adolescentie hebben gehad, waardoor ze echt voelen wat het betekent om omringd te zijn door de liefde van een familie. Het verhaal van Ashley Dorsey past precies in deze context.
Ashley is een zeer altruïstische vrouw die in haar leven heeft besloten om vier kinderen te adopteren en hen de kans te geven op genegenheid en liefde die ze al zo lang verdienden. Dit zijn haar woorden over haar buitengewone persoonlijke reis als moeder: "Mijn reis van adoptie begon toen ik 28 was. Mijn beste vriendin van het lyceum had financiële problemen en vroeg me om voor haar twee kinderen te zorgen die toen 6 waren en 10. Ik zal ze Shadow en Sidekick noemen. Ze kwamen bij mij wonen, en dus werd ik een fulltime moeder. Onze gezinsdynamiek veranderde plotseling en nu ben ik fulltime hun moederfiguur geworden. Na ongeveer 3 maanden werd ik doodsbang dat ze in pleeggezinnen zouden worden geplaatst, dus bekeken mijn partner en ik wat ik moest doen om officiële pleegouder te worden voor deze twee kinderen van wie ik zoveel hield.
Mijn partner en ik besloten om lessen te volgen voor pleegouders en begonnen en beëindigden de lessen binnen twee maanden. Ons familieprofiel werd geregistreerd en we wisten dat etniciteit of huidskleur er niet toe deed. Sidekick was de grote broer en hij was nogal een handenbindertje. Hij was een beschermer en een grote teddybeer. Terwijl we wachtten op het pleegverzoek, voelde mijn vriendin zich klaar dat haar kinderen naar huis terug zouden keren; Shadow wilde naar huis, terwijl Sidekick besloot bij ons te blijven en zijn moeder en broer in het weekend te bezoeken.
Op vrijdag 20 januari 2017, rond 16.00 uur, kwam er een bericht van onze specialist op het gebied van adoptie-licenties. Het was een 2-jarig meisje dat bij een familielid buiten de staat woonde, maar de zaak werd teruggestuurd naar Florida. Ze was in een pleeggezin sinds ze 10 maanden oud was. Ze woonde bij een familielid, maar het werkte niet. Ik herinner het me als de dag van gisteren, ik was zo nerveus, aan het einde van een zeer lange werkweek, en eindelijk, om 2 uur 's nachts, hoorden we op de deur kloppen en daar was ze, ingepakt en slapend.
Ze huilde een uur lang en mijn ex wiegde haar totdat ze in slaap viel. Ik was bang, zo bang. Ik vroeg me af of ze kon praten, of ze zindelijk was, ik wist niets. Ik vroeg of ze ontbijt wilde en maakte een bord ontbijtgranen klaar. Ze at niets en ik maakte me een beetje zorgen. Ik zette een film op en ze begon te praten. Ze praatte, praatte heel veel en stopte niet. Ze was lief, ze was mooi, ze was "Doornroosje". We stapten in de auto en ze vroeg meteen of we naar Walmart gingen. Ik zei nee, maar ik vroeg haar of ze Walmart leuk vond. Ze zei ja! Ik hou van Walmart. Dus gingen we winkelen en ik hoopte dat ze in de supermarkt iets zou zien dat ze graag zou willen eten. Dit ben ik, een zwarte moeder met een wit meisje in de supermarkt die iets te eten probeert te vinden, en iedereen keek naar ons, maar het kon me niet schelen..."
Na het lezen van haar dossier, kwam ik erachter dat ze twee broers had. Ik heb gevraagd of ze bij ons wilden wonen. En zo gebeurde, ook al wisten we dat het maar een tijdelijke situatie zou zijn en dat ik deze kinderen alleen als pleegouder had, ze zouden spoedig terugkeren naar hun families. Het eerste bezoek met hen ging goed en ik bouwde een band op met hun ouders, door hen te mailen en hun uitgebreide familie te ontmoeten. In februari zagen we hun ouders steeds minder en ze waren gestopt met de dingen die ze hadden moeten doen, zodat hun kinderen veilig en wel bij hen konden worden teruggebracht. Het werd duidelijk dat de oudste zich erg ongemakkelijk voelde bij zijn broers, hij leek onthecht van hen, hij wilde naar huis, naar zijn echte ouders. Helaas is dit allemaal niet gebeurd, maar uiteindelijk heb ik "Doornroosje" en haar oudere broer geadopteerd.
Ze hadden eindelijk mijn achternaam, ze waren mijn kinderen in alle opzichten en volgens de wet, en ik had absoluut geen idee dat het lot weer een grote rol zou spelen. Op een dag vertelde de afdeling Jeugd en Gezin me dat het biologische zusje van mijn laatste twee geadopteerde kinderen de dag daarvoor was geboren en op zoek was naar een huis, en ik zei meteen ja! Nu ben ik een moeder van vier kinderen wiens huidskleur anders is dan de mijne, maar het kan me niet schelen dat ze niet uit mijn baarmoeder zijn geboren: ik ben hun moeder, in alle opzichten!"
Een bijzonder verhaal, nietwaar?
