Kind met hersenverlamming loopt en knuffelt voor het eerst zijn tweelingbroer
De band tussen broers en zussen is iets magisch en onbeschrijflijk dat echte wonderen teweeg kan brengen: de tweeling Lex en Lochlan zijn daar een goed voorbeeld van. Deze twee baby's zijn extreem prematuur geboren en hebben vanaf hun eerste dag met het leven moeten worstelen. Toch is hun genegenheid zo groot dat ze hen in staat stellen elke uitdaging met een glimlach en met liefde aan te gaan. In een video die op sociale media werd gedeeld, legde hun moeder het lange herstelproces voor allebei uit, vooral voor Lochlan: de kleine ontwikkelde een hersenverlamming die zijn spieren aantast en dus zijn vermogen om zijn lichaam te bewegen. Maar Lochlan is een echte vechter en laat zijn handicap hem er niet van weerhouden om zijn broer voor de eerste keer te knuffelen.
Het mooie moment waarop Lochlan zijn eerste stapjes in de richting van de armen van zijn broer zet, werd gefilmd in een tedere video. Savannah begon haar reis met de premature tweeling op de neonatale intensive care op Instagram en TikTok te documenteren als een manier om haar emoties te uiten, maar ook om contact te maken met andere ouders die met soortgelijke situaties en emoties te maken hadden. De clip heeft meer dan 5 miljoen views verzameld en het hele web ontroerd: "Het was een uitdaging omdat we ook voor onze tweejarige dochter moesten zorgen", vertelde de jonge moeder.
"Telkens wanneer ik de neonatale intensive care binnenkwam, was het eerste wat ik deed kijken naar het whiteboard van de tweeling. De verpleegsters werkten het elke dag bij met aantekeningen, gewichtstoename of -verlies, groei, doelen, medicijnen en andere belangrijke medische informatie. Van alle vermelde informatie was echter de eerste verandering die ik ooit opmerkte het woord "dag van het leven". Nadat ik erdoor had gebladerd, ging ik zitten en opende ik een oud notitieboekje dat ik in huis had gevonden”, legde Savannah uit in een lange post op Instagram.
"Ik opende een nieuwe pagina en in grote letters aan de linkerkant schreef ik de naam "Lochlan", de oudste van de tweeling. Op de tegenoverliggende pagina schreef ik "Lex", mijn tweede zoon. Onder de naam van elk kind schreef ik "Dag van het leven" en het bijbehorende nummer. Ik schreef ook over de gewichtstoename of -verlies, de huidige zuurstofbehoefte en alles wat er op dat moment gebeurde", bleef de moeder vertellen.
Op dat moment had Savannah geen idee wat dat notitieboekje voorstelde. "Op een dag overrompelde een verpleegster me en vroeg me: "Wat ben je aan het schrijven?" In het begin voelde ik me een beetje in verlegenheid gebracht. Voor haar, dacht ik, hadden de getallen die ik aan het schrijven was waarschijnlijk niet veel gewicht, omdat ze ze elke dag volgde, alle dagen. Toen ik begon uit te leggen wat ik aan het doen was, begon ik te begrijpen hoe belangrijk die getallen voor mij waren. Het waren niet alleen getallen, het was een validatie”.
Elk getal betekende namelijk dat de kinderen er nog waren en dat ze nog steeds aan het vechten waren: "In een tijd waarin ik mijn baby's simpelweg niet kon voeden of zelfs maar aan kon raken, gaf dit notitieboekje me het gevoel dat ik iets aan het doen was. Het werd mijn reddingslijn en het enige dat me een doel gaf. Elke keer dat ik het oppakte om te schrijven, moest ik mezelf eraan herinneren dat ik in feite een moeder was van twee dappere strijders”. En ook vandaag, elke dag, geven deze twee kleine krijgers nog altijd veel glimlachen.
