Een meisje dat haar vader verloor, schreef deze brief. En het zal je ogen zeker openen
Het verlies van een ouder is een gebeurtenis waar geen enkel kind ooit op is voorbereid. Ondanks dat het natuurlijk is, lijkt het niet meer iemand in je leven te hebben die er altijd was geweest, onwerkelijk en onaanvaardbaar. De band tussen vader en dochter is iets bijzonders, en deze boodschap is geschreven door een meisje die hem verloren heeft, gericht aan anderen zoals zij, maar die het geluk hebben om hem nog te kunnen omhelzen.
Het spijt me als ik soms ongeïnteresseerd lijk als je over je vader praat, ik doe het alleen omdat je verhalen me aan de mijne herinneren, en als ik eraan denk dat hij er niet meer is, voel ik me overvallen door een enorm verdriet. Dit betekent niet dat dit een te vermijden onderwerp is, integendeel, als je mij vraagt over mijn vader te praten, zal ik dat graag doen. Zijn naam zeggen en je over hem vertellen is als hem weer even tot leven te brengen, en als er tranen in mijn ogen komen, maak je geen zorgen, laat me doorgaan.
Ik stel het op prijs als je probeert dicht bij me te blijven, probeer alsjeblieft niet mijn pijn te begrijpen als je zo'n verlies niet hebt meegemaakt.
Het is voldoende als je luistert, dit is al genoeg voor mij. Beschouw jezelf gelukkig, zelfs gezegend, om nog steeds het leven met je vader te kunnen delen, dus neem het nooit als vanzelfsprekend aan. Zoek geen excuses, vind liever de tijd om hem zo veel mogelijk te zien en geniet van elk moment.
Vertel hem altijd hoeveel je van hem houdt, het maakt niet uit of je misschien ruzie hebt, dat gaat over, roep hem en vertel het hem. Vergeef me als ik er soms vreemd, afwezig, in mezelf gekeerd uit zie, maar ik heb een grote wond in mijn ziel en ik probeer het langzaam, met veel moeite, te herstellen.
Als op een dag, zo ver mogelijk, ook jij mijn eigen pijn zou ervaren, bedenk dan dat ik er altijd ben en dat ik er alles aan zal doen om je steun en troost te geven. Ik voel me schuldig omdat ik soms jaloers op je ben, ik weet dat het verkeerd is, maar te denken dat je nog steeds je vader hebt terwijl de mijne me werd afgenomen, lijkt me zo oneerlijk.
Een deel van mij is echter ondanks alles gelukkig, omdat de genegenheid die jou en je vader bindt, eert wat ik ook had en me helpt het verlies te metaboliseren. Op een dag zal ik eraan wennen om met dit gebrek te leven, en onder deze trieste ogen zal weer een glimlach stralen.
