Beste thuismoeder: voel je niet alleen, want dat ben je niet
Vaak verandert het moederschap het leven van een vrouw vanuit elk oogpunt radicaal. Het gebeurt vaak dat een huisvrouw zich alleen en opgesloten voelt als in een kooi. Ze merkt dat ze gemengde gevoelens ervaart die haar schuldgevoelens voeden. Soms hebben moeders die thuis zijn het alleen nodig dat iemand ze zegt dat ze niet alleen zijn en dat ze het recht hebben om hun eigen ruimte in te nemen.
Beste moeder, als je nu aan het lezen bent, is dat omdat je op zoek bent naar troost of zelfs alleen gezelschap of afleiding.
Je moet weten dat je niet alleen bent, dat je niet de enige bent die zich zo voelt, als in een kooi. Je bent natuurlijk blij, de liefde van je kinderen en je familie is te zien in je ogen, maar de dagen zijn vaak niet gemakkelijk. Misschien veeg je je tranen weg in de badkamer, of heb je net de vlekken op je shirt opgemerkt en vraag je je af hoe je die weg krijgt. Hoe leer je het, wie zal je vertellen wat goed is om te doen of hoe het te doen? Of je wilt gewoon praten, misschien over iets anders dan luiers of over baby's die de hele nacht slapen.
Ik kan je niet vertellen dat ik antwoorden heb, ik weet het niet, maar ik kan je vertellen dat je niet alleen bent.
Ik weet dat het een uitdaging is om een thuismoeder te zijn, omdat je je enorm alleen voelt, zelfs als je fysiek bijna nooit alleen bent, zelfs niet in de badkamer. En toch voel je je alleen omdat je jezelf niet meer bent, zoals je vroeger was. Je voelt je vaak schuldig omdat je weet hoe gelukkig je bent, maar tegelijkertijd wil je meer in je leven. “Wat een geluk heb jij dat je thuis bent met je kind" herhalen mensen. Maar het kan niemand iets schelen of het is wat je wilt, of het goed met je gaat, of het een keuze is die je zelf hebt gemaakt of een verplichte keuze. Kinderopvang is duur en soms, alles bij elkaar opgeteld, is het beter om thuis te blijven.
Je kunt niet van een kop koffie of de lunch genieten en wanneer (en als) ze slapen heb je andere dingen te doen. Je hebt altijd iets te doen. Veel mensen maken grapjes over je, denken dat je niets doet en vernederen je lachend. En je lacht met hen mee, zij die je niet respecteren, zij die misschien het geluk hadden zich een oppas te kunnen veroorloven, maar je huilt in jezelf. Je bent bang omdat je uiteindelijk ook denkt dat ze gelijk hebben en je hebt dan de neiging jezelf te kleineren. Toch doe je hele grote en belangrijke dingen. Je bent speciaal en je bent de wereld voor een klein leven.
En weet dat het normaal is als je twijfels hebt, als je soms denkt dat je het helemaal verkeerd doet, omdat je iemand mist: jezelf.
Deze gedachten zijn normaal en jij bent niet de enige die ze heeft.
