"Ik kan er niet meer tegen": een uitgeputte echtgenoot is de zorg voor zijn zieke vrouw zat en laat haar achter in het ziekenhuis
De zorg voor een familielid dat lijdt aan een slopende ziekte of een aandoening is nooit gemakkelijk, vooral niet als binnen het gezin de man of vrouw ziek is. Om deze reden zal de een voor de ander moeten zorgen, alsof het een kind is dat zorg nodig heeft. Het is niet gemakkelijk om in zo'n situatie te leven, veel gezinnen vragen daarom om hulp en bijstand van deskundigen in de gezondheidssector; anderen daarentegen kunnen de druk niet aan...
via AITA/Reddit
Een anonieme man plaatste zijn getuigenis op Reddit en vertelde gebruikers hoe de zorg voor zijn vrouw met kanker in stadium 4 hem uitput op een manier die hij zich nooit had kunnen voorstellen. De woorden van zijn verhaal zijn welsprekend en daarom wilde hij andere gebruikers om hun mening vragen om te begrijpen of hij zich als een ongevoelig persoon gedroeg of niet: "Mijn vrouw heeft darmkanker stadium 4. Het afgelopen anderhalf jaar moest ik werken en daarna thuis het meeste huishoudelijke werk doen en ook verpleegkundige zijn. We hebben twee zoons en een dochter die ons helpen, maar er werd van mij verwacht dat ik voor alles hun referentieouder zou zijn. Een jaar geleden kon mijn vrouw vrijwel niets meer alleen doen. Ze werd een beetje onbeleefd tegen me en schreeuwt en huilt bijna de hele tijd hysterisch. Ze geeft mij ook de schuld dat ik niet "aardig" tegen haar ben, terwijl ik dat in werkelijkheid wel ben. Ik had het gevoel dat ik niet langer mijn eigen identiteit had."
Tijdens de zomer sprak ik met de artsen en ze vertelden me dat er veel administratieve rompslomp was om mijn vrouw naar een verpleeghuis te brengen. Vorige week moest mijn vrouw met spoed naar de eerste hulp worden gebracht. De hele week besefte ik hoe vermoeiend het voor me was geworden om voor een vrouw te zorgen die nauwelijks helder was, en boos was als ze wel helder was. Ik realiseerde me dat ik vader en moeder tegelijk was en ik was het zo zat om dat elke dag te zijn zodra ik om 6 uur 's ochtends wakker werd. Toen ik hoorde dat mijn vrouw zou worden ontslagen, had ik een besluit genomen: toen het ziekenhuis belde om te zeggen dat ze mijn vrouw zouden ontslaan en dat ik moest komen om haar op te halen, zei ik dat ik niet meer voor haar wilde zorgen."
De man concludeerde: "Het ziekenhuis bleef me terugbellen en de persoon aan de andere kant smeekte me om mijn vrouw mee naar huis te nemen. Ik bleef echter bij mijn standpunt en zei dat mijn vrouw naar een professionele verpleeginrichting moest en dat de maatschappelijk werkers dat zouden moeten begrijpen. Had ik mijn grenzen bereikt? Vooral mijn dochter is erg van streek dat haar moeder niet naar huis komt. Mijn kinderen schreeuwden tegen me dat ze 24 uur per dag, 7 dagen per week voor hun moeder zouden zorgen als dat nodig zou zijn. Ik wist echter dat de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis haar werk vakkundig zou doen en mijn vrouw zou helpen om in een nieuwe instelling te komen.”
Het is duidelijk dat ook de gebruikers op Reddit de beslissing van deze uitgeputte echtgenoot en vader niet goed hebben opgenomen en de kant van de boze kinderen hebben gekozen: wat zou jij in zijn plaats hebben gedaan? Wat zou je deze uitgeputte echtgenoot aanbevelen?
